دوباره تلفن رو گرفته بود و داشت حرف مي زد. اينقدر آروم كه هرچقدر هم كه گوشاتوتيز مي كردي، امكان نداشت بتوني حرفاشو بشنوي. آدم خيلي پيچيده و مرموزي بود. سراز كارش در نم آوردي. هر روز وقتي مي يومد سركار يه كيسه دستش بود و سريع لباساشو عوض مي كرد. تنها چيزي كه ازش مي دونستيم اين بود كه زندگي سخت و دشواري داره و مشكلات مالي فراوان. چند بار رفته بودم تو نخش و كنجكاو شده بودم كه سر از كاراش در بيارم ولي نشد. با خودم فكر كردم كه فقر آدما رو با سياست مي كنه و پيچيده.  البته آدماي فقري كه مي خوان زنده بمونن و زندگي كنن نه اونايي كه خوشون رو به دست موج حوادث سپردن. بعد با خودم فكر كردم كه راستي آدماي پولدار و مرفه كمتر پيش مي ياد كه دنبال سياست برن، اونا بيشتر دنبال روشنفكري و پزهاي هنري مي رن و آدماي قشر متوسط و فقير بيشتر دنبال سياست مي رن.

بعد با خودم فكردم حتما اين دو باهم رابطه اي دارن. يعني آدم فقير، يه جورايي به خاطر اينكه بتونه از سد مشكلات زندگي كه هر روز بيشتر مي شه و انگار واقعا براي آدماي فقير چون امكانات كمتري داره، سخت ترم هست و كمتر قابل حل، مجبوره دست به كارهاي مختلف بزنه، افكار مختلفي به ذهنش مي رسه و راههاي بيشتري رو تجربه كنه و همين باعث مي شه با سياست بشه و آدم سياسي هم براي اينكه بتونه بمونه و به حياتش ادامه بده، يه جورايي همين مسير رو از سر مي گذرونه.

تو همين افكار بودم و داشتم كارامو مي كردم  كه ديدم دستش با گوشي تلفن به سمت من دراز شد و مي گه "ممنون دست شما درد نكنه." به خودم اومدم و تلفن رو از دستش گرفتم و گذاشتم سرجاش. بعد يه خنده ايي با خودم كردم كه "چه فكرايي ميكردم"! فكره ديگه! مي تونه درست باشه مي تونه نباشه! همه نظريه هاو تزها همينجوري درست مي شن! بعد تو تجربه و سابقه عملي معلوم مي شه درستن يا نه؟!

اي بابا!‌بازم كه رفتم تو فكر! همينطور كه اينور و ونور مي رفتم، صدام كرد و گفت: ببخششيد امكانش هست من امشب يه ذره زودتر برم؟ كاري پيش اومده!" اول خواستم بگم نه، چون تا حالا چند بار تكرار شده بود ولي بعد از كمي فكر و اينكه من كه نمي دونم، شايد واقعا لازمه، گفتم: باشه ولي كارتون رو تموم كنين، بعد.

تند تند مشغول كارش شد و منم انگار كه پشه مزاحمي رو از صورتم برونم، دستم رو جلوي صورتم تكون دادم و سعي كردم اين افكار رو از سرم بيرون بريزم و به كارم مشغول شم.