منم که شهره شهرم به عشق و پرده دری
بود که حــق بگشاید مرا ز پـــرده ، دری
سرای دولـــت عشق است مقصد ابـــدی
سزد مرا که به پایان رسد مقــام در بـدری
بود گشوده سرایش به روز و شب، همه جا
اگر چه بنده بجــوید بدین ســرا چه دری
گــــرم بگشاید دری به درگـــــه خویش
نپرسدم که که ای و چه ای و از چه دری!؟
هم اهل منبر و مسجـد و ساکن خراباتـــم
زهر دری نگیـــرم سراغ جــــــز تو دری
به تــیر غمزه مزن این گدای مسکیـــن را
ز راه لــطف بگشــــا یک از هــــزار دری

فریده عصاره - عاشقانه